De beste stuurlui staan al wal, toch? 

Verplaats ik me in bestuurders, bedenkers, beheerders en bewakers van een leefomgeving als de onze, dan kan ik me voorstellen dat er veel van hen en de resultaten van hun handelen gevonden wordt. Degenen die onderdeel uitmaken van deze leefomgeving, waaronder ikzelf, ervaren direct en indirect de gevolgen van waarmee we gevraagd, maar nog veel meer van waarmee wij ongevraagd geconfronteerd worden. 

Stemmen die in de wijk opgaan voor initiatieven waar kennelijk vraag naar is, moeten concreet gehoord worden, evenals uitingen van zorg op welk gebied dan ook. Binnen deze dynamiek zou ik als medebewoner, naar wat binnen mijn vermogen ligt, graag een constructieve rol willen spelen. 

Inmiddels alweer heel wat jaren lid van de wijkraad met passie voor jongeren, kunst, multimedia en actief binnen de journalistiek, omring ik mij nu als weduwe van hun op 47-jarige leeftijd overleden vader met onze zeven kinderen (vier jongens en drie meisjes), schoonzoon en twee kleinkinderen (jongen en meisje). Om in 2012 op 45-jarige leeftijd eerst weduwe en een paar maanden later vervolgens ook nog oma te worden: dat doet wat met een mens. 

Om plotseling woonachtig te zijn in de rol van alleenstaande moeder in een wijk als Reeshof vraagt veel van je incasseringsvermogen en laat je ervaren op wie je wel en niet kan en mag rekenen. Dat geldt voor zowel personen als instanties. 

Die intense levenservaring neem ik sindsdien mee in alles wat ik voel, beleef, wel en niet doe. Hoe bizar het ook mag klinken, de aanloop naar, het overlijden zelf en de periode daarna hebben in mijn ziel gesneden, maar hebben mij ook verrijkt. 

Binnen deze bijzondere omstandigheden en met die verrijking begeef ik me dwars door alle lagen van de samenleving in wijk en stad. Van heel jong tot oud. Van 'hoog' tot 'laag', van 'bekend' tot 'onbekend'. Van dagopvang, basisschool en middelbare school tot universiteit en verzorgingshuis. Van atelier op zolder tot ultramodern kantoorpand. 

Een omgeving die continue verandert en me blijft boeien, evenals mijn medemensen die me blijven boeien. Voor wie ik graag een steentje wil bijdragen danwel een verschil wil maken.